Z Bloowen na szczęście było wszystko ok.
Nie była może jak nowo narodzona, ale po paru dniach odpoczynku będzie
pewnie tak się czuła. Na razie zanieśliśmy ją z Rikiem do tej nowej
Daainerys, żeby się nią zajęła. Podobno zna się na rzeczach, więc myślę
że Bloowen jest w dobrych rękach. Nie miałam za bardzo nic do roboty:
poleciałam nad Tęczową Rzekę, później pospacerowałam w okolicach
Lodowca, ale nie działo się nic specjalnego. Nagle usłyszałam jakieś
dźwięki. Wydawało mi się, że widzę cienie smoków w tej całej śnieżycy
która panowała na górze. Miałam już wrócić do swojej jaskini, kiedy
nagle coś mi podpowiedziało, że powinnam sprawdzić, czy nic się nie
dzieje przy granicach. Przez chwilę wahałam się, ale w końcu
stwierdziłam, że i tak jestem na tyle blisko, że nie zrobi mi to żadnej
różnicy. Leciałam nisko aby nie zostać zauważona przez potencjalnych
wrogów czy czymkolwiek byli, chyba że ich jednak nie było. Gdy zbliżyłam
się do granic od strony lodowca postanowiłam włączyć moją
przezroczystość, dzięki której całkowicie wtapiałam się w otoczenie..
Teraz już tylko szłam lekkim krokiem aby nie pozostawić śladów na
śniegu. W końcu, kilka kilometrów za granicami dostrzegłam cienie istot,
których z powodu śnieżycy na początku nie mogłam określić, lecz po
bliższym przyjrzeniu się im mogłam z łatwością stwierdzić, że to smoki-
niestety. Było ich tam z 7 czy 8, wszystkie miały świecące ślepia, tak
że nawet przez tą wichurę mogłam z łatwością ich wypatrzyć. Podeszłam
jak najbliżej mogłam, ledwie kilka metrów od smoków, i skuliłam się za
drzewem. Cały czas byłam jednak w takiej pozycji, że w każdej chwili
mogłabym odepchnąć się od ziemi i stąd zwiać. Chciałam jednak podsłuchać
ich rozmowę.
- Jest za wcześnie- powiedział czerwonooki.
- Ale jak to?- odezwał się młodszy, mniejszy smok z pomarańczowymi
oczami.- Przecież wszyscy są gotowi, trzeba tylko dać sygnał i już.
- Nie.- odparł stanowczo czerwonooki.- Będą przygotowani. Trzeba uderzyć wtedy, kiedy będą się tego najmniej spodziewać.
- Czyli kiedy?- spytała, teraz zdecydowanie była to smoczyca, zielonooka.- Musimy wiedzieć i wszystkich poinformować.
- W czasie pełni.- odparł powoli czerwonooki.- Wtedy nasza moc osiąga najwyższy poziom.
- Czyli... pełnia...- mamrotał coś młody pomarańczowooki smok.- To.. to za cztery dni!
- Tak. Dlatego wszyscy muszą być gotów.- dorzuciła zielonooka.- A jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, te ziemie będą nasze.
Zmrużyłam oczy i zciągnęłam wargi ze złości, a z moich oczu niemalże poszły iskry. Wasze tereny? Po moim trupie.
- Robi się późno- zauważył fioletowooki smok, który stał wcześniej z
tyłu. - Skoro dzisiaj nie atakujemy, to trzeba będzie wracać.
- Dobra, ruszamy się!- wykrzyknęła samica.- Wracamy do Fortecy, tam wszystko zostanie wam wyjaśnione.
Zaszeleściłam krzakiem.
Smoczyca to zauważyła.
Jako jedyna.
Smoki zaczęły wzbijać się w powietrze jeden za drugim, ale smoczyca cały czas była na ziemi.
- Nie idziesz z nami?- spytał czerwonooki.- Wiesz, że jeśli przyjdziesz za późno, to złoją ci skórę.
- Nie, już za wami lecę.- odparła.- Muszę tylko jeszcze coś sprawdzić.
- Jak tam sobie chcesz- powiedział potężny samiec, po czym uniósł się w
powietrze. Z chwilą gdy smok zniknął w chmurach, z twarzy smoczycy
zniknął spokojny wyraz twarzy, a pojawiło się przenikliwe, lodowate
spojrzenie.
- Wiem, że gdzieś tu jesteś.- zaczęła.- Przede mną się nie schowasz...
Zaszeleściłam krzakami. Złapała przynętę.
Od razu rzuciła się w moją stronę, jednak była bardzo zaskoczona, kiedy
okazało się, że niczego nie widzi. Odwróciła się. Teraz była moja
szansa. Skoczyłam jej na plecy, a samica od razu zaczęła się turlać i
szamotać. Wbiłam jej pazury w plecy, aby utrzymać się na niej i ugryzłam
ją w kark, wstrzykując jej do ciała czarną, kleistą substancję.
Smoczyca cała odrętwiała, a rana po ugryzieniu zaczęła się
natychmiastowo goić. Samica była cała osłupiała. Pewnego rodzaju
trucizna, którą wstrzyknęłam jej do żył pozwala mi na prawie całkowite
przejęcie kontroli nad jej umysłem. Jest to po części powiązane z moją
mocą wnikania do czyjegoś umysłu. Wytarłam buzię z mazi i schowałam się
kilka drzew dalej, obserwując smoczycę. Po kilku sekundach otrząsnęła
się, nie wiedząc za bardzo gdzie jest. Nie pamiętała nic z tego, co się
właśnie stało. Ze zdziwieniem na twarzy otworzyła skrzydła, po czym
wzbiła się w powietrze. 'Dziękuję ci, Thiaga. Zaprowadzisz mnie do tej
waszej Fortecy Białego Ognia'- pomyślałam już po dokładnych oględzinach
jej umysłu, po czym odbiłam się od ziemi i leciałam ile sił w
skrzydłach, by poinformować Drake'a o tym, co się właśnie stało.
<Drake? :)>
